De tranen in je ogen, de glans op je gezicht. En striemen van de tijd over je wangen. Onderhuids. Ik weet dat je zuchtte. Ik zag dat je huilde. Stilte. Ik wou dat het om mij was. Om het besef dat zich pijnlijk diep in je huid sneed. Als een slecht geslepen mes. Voelde je dat? Ik wel. Rillingen en vragen bestormden me. Zag je dat? Ik voelde het. Onderhuids.

Ik heb een sneeuwman gemaakt vandaag. Een mooie, grote sneeuwman. En stiekem hoop ik dat hij me vannacht uit mijn bed komt halen om samen naar het Sneeuwmannenland te vliegen. Want dat gebeurt soms. Echt! Vooral in sprookjes. Maar wie weet...

Zweef.
Sluit je ogen.
Laat het over je heenkomen.
Laat je gaan.

Zachtjes.
Onuitgesproken woorden
barstensvol ontluikend verdriet.
Laat het over je heenkomen.
Laat je gaan.

Anders.
Toch hetzelfde.
Wat maakt het?
Het is mooi.

Zweef Zachtjes.
Sluit je ogen.
Laat het komen.
Laat je gaan.

Ik kom even zeggen dat alles goed met me gaat, enzo. Als u dat wat interesseert. Voor de rest is er niets veel met me gebeurt. Iedereen bedankt voor felicitaties, ofzo. Ondertussen ben ik, trouwens, al 3 dagen 14. ~Wauw!~ En nu ga ik verder genieten van mijn vakantie...

Oeh yeah, the grass is green!

De hele wereld is gewoon krom! Niet mijn vinger...

Ik weet nu tenminste waar ik bang voor ben.
Om alleen achter te blijven. En om het geloof in mezelf te verliezen.

Toen ik, omdat het moest voor school, door het woordenboek aan het bladeren was, stootte ik per toeval op het woord 'eileider'. De verklaring van dat woord luidde 'Lichaamskanaal waardoor rijpe eieren gaan'. *Ahum* Rijpe eieren? Ten eerste, hoe zie je dat eieren rijp zijn? En ten tweede, neeh, danku.

Vanochtend was het voor de eerste keer écht Lente toen ik naar de bushalte liep. Met veel licht en veel verschillende, vrolijk fluitende vogeltjes. Yummie. Ik heb een liedje gezongen. Ik weet niet meer wat en dat doet er ook niet echt toe. Maar ik hoop, nu, dat iemand me gehoord heeft...

Ik heb nog steeds twee plaatsen op de Spaanse metro...

Elke dag ontdek ik wel wat nieuws. Vandaag, bijvoorbeeld, zag ik de bus 'Haasrode - Brabanthal'. Ik heb maar niet gezegd dat dat eigenlijk de andere kant uit was.

Elke avond schrijf ik een bladzijde van het boek in mijn hoofd. Elke avond. Als het donker is, buiten, en de herinneringen aan de voorbije dag nog vers. Ik schrijf ze op. Alles wat ik overdag verzwegen heb, alles waaraan ik dacht, schrijf ik op. Elke avond. Of nacht. Als ik in mijn bed lig te luisteren naar de stilte in de kamer, het rumoer in mijn hoofd. Soms laat ik een lichtje branden, als ik schrik heb om bang te zijn in het donker...

Lees
de tranen
op mijn wangen,
Begrijp
het groeiende
gemis.
-Vechten of Vluchten?-
De wereld
aan jouw voeten...
Ik dacht
ze te kennen
-Maar voor mijn ramen
zaten tralies -

En ik vul mezelf
met wegen.
Maar geen weg
die leidt naar
Thuis...

Ik heb zonet ontdekt dat mijn Blog op 2 februari 1 jaartje is geworden! Woew! Wat een overwinning! Ik heb dit al een heel jaar volgehouden! En ik vind het wel leuk eiglich... *Ahum* Applaus voor de blog! Haha... Nujah, een mens moet zich toch érgens mee bezig houden, ofzo... ;)

Mijn tandarts heeft glanzend witte tanden. Volgens mij is dat verplicht.

Het is gewoon niet leuk meer, dingetjes typpen zonder dat erop gereageerd kan worden... En nu duurt het toch wel érg lang? Als het te lang duurt dan, dan, dan... Dan doe ik er iets aan! Beloofd.

Ik word er onnozel van!

De paarden die voor ons huis staan zijn bijna losgebroken! Ze staan met zijn tweeen op een veld dat eigenlijk al te klein is voor 1 paard en worden van elkaar gescheiden door zo'n omheining met paaltjes en stroomdraad. Ze hebben al bijna al die paaltjes doorgebeten. Net als de paaltjes die hen scheiden van de rest van de wereld. Ze zijn bijna vrij, ondertussen... (Of ze vinden die dingen gewoon lekker...;))
'En de comments?' Hoor ik u denken... Pfff, die komen wel weer terug, ooit... (Hoop ik)