Zoekend
naar de overkant
tast je in het duister.
En kijkend
naar de wereld
zie je niets.

Een droom in je ogen.
Een vraag op je lippen.
Eventueel.
Misschien.

En wist je wel
wie ik was,
met al je wetenschap...
En wat ik
kon beteken.

Een hand door je haren.
Een lach om je lippen.
Eventueel.
Misschien.

WoeWoeWoeW! Het leven is mooi!

Jah, ik weet het, ik weet het...

Mijn wiskundeleraar lijkt teveel op een wiskundeleraar om geloofwaardig te zijn.

Een stijve nek, een schrijf-pols, moeheid, stress (Nujah, een beetje dan), Geluksbrengers, Overal volgekrabbelde papieren, schrijfgerief in een plastieken zakje en irritantigheid. Juist jah, examens, dus.

How does it make you feel?

Omdat ik weet dat er meer is achter de regenboog en onder de wolken. Niet om naar te kijken of zelfs te voelen, gewoon om te weten en te onthouden. Omdat ik hoop dat er dingen onveranderd blijven. Eeuwig. Of toch tenminste nog tot morgen. Omdat ik geloof in mensen. In goedheid. In mezelf.
Dáárom.

Ik ga een boek schrijven. Ik weet nog niet waarover, ik weet niet wanneer, maar een boek schrijven zal ik!

De Cirkel des Levens...

Ik heb eigenlijk geen behoefte meer om mijn hele leven op het internet te smijten. Ik weet niet. Het lijkt even heel erg zinloos, dit. Maar ik wil er niet mee stoppen. Misschien gebruik ik hem vanaf nu alleen voor dichtels en dat soort vreemde toestanden. Ik zie wel. (U kijkt toch ook?;))

Vroeger had hij een hekel aan wiskunde, nu kan het gebeuren dat hij er rustig van wordt. Er is altijd een oplossing, één per oefening, dat is het mooie...