Ik ben moe. Echt moe. Al een maand aan een stuk ongeveer. Ik geraak niet uitgeslapen en school is een verschrikkelijke sleur. Ik heb een hekel aan al mijn klasgenoten en mijn leerkrachten werken op mijn zenuwen. Ik ben eenzaam, zielig en vooral alles beu.
En veel te saai om een ding als dit bij te houden.
En ik zaag veel te graag om er definitief mee te stoppen.

Vakantie, waar blijft u?

Waarom slaag ik er toch nooit in mijn zenuwen onder controle te houden?
Over (bijna) exact 1 uur en 15 minuten moet ik optreden. Circus. Ik moet (zoals de rest van de groep) een stom nummertje met balletjes opvoeren, stoer en donker zijn, een beetje chique ook en misschien dood gaan om dan op een nog niet helemaal op punt staande methode tot leven gewekt worden. Iets met engelen. En met kaarten, ook al.

U duimt toch ook?

De paarden zijn onrustig...

Nu heb ik het normaal niet zo voor die beesten, maar ik kan me kostelijk vermaken met alleen al de aanblik van de twee exemplaren die in de wei aan de overkant van de straat staan.
Hun situatie is eigenlijk heel problematisch en vooral Heel Erg Zielig. Ze staan met z'n tweetjes op een weide die eigenlijk net groot genoeg is voor één paard en die dus helemaal leeggegrazen is, worden nooit bereden en tot overmaat van ramp zijn ze nog van elkaar gescheiden door een afspanning die midden door het lapje grond loopt.
Meestal leven ze zichzelf perfect in in de rol van Het Zielige Paard, met hun doffe manen en modderige hoeven, maar eigenlijk zijn ze heel sluw. Reeds vanaf het moment dat ze de weide hiertegenover bewonen, knagen ze met engelengeduld aan de paaltjes van de bedrading die hen van elkaar scheidt, evenals aan diegenen die hun afsluiten van de buitenwerld. Enkelen liggen zelfs al doormidden geknaagd op de grond. Stukje bij beetje, langzaam maar zeker komen ze dichter bij elkaar en bij de vrijheid.

Ik ben er van overtuigd dat hun onrustigheid van vandaag geen toeval is. Ze voeren iets in hun schild. Misschien plannen ze voor vannacht de Grote Uitbraak. Ik hoop het, ze hebben het verdiend.

Ik was zó opgelucht na de lagere school, nóóit meer brieven schrijven voor moeder- en vaderdag (en nieuwjaar!). En vooral: Die brieven nooit meer voorlezen.
Ik vind moeder- en vaderdag sowieso al ongelooflijk stomme "feest"dagen en ik vond het verschrikkelijk om mijn zelfgemaakte versje dat bol stond van cliché's en meligheid voor te lezen. Meestal gaf ik het gewoon af, de lippen stijf op elkaar geklemd, en vluchtte dan naar mijn kamer, waar het veilig was. Want mama had ook nog de nare gewoonte om mijn versjes luidop te lezen. Ik wist zelf wel wat voor onzin ik geschreven had en en hoefde daar niet nog eens mee geconfronteerd te worden. Kippevel kreeg ik dan. En een vreemd samentrekkend gevoel in mijn maag.

Deze zondag is het weer zover: moederdag. Ik weet het wel, maar ik trek me er niets van aan. Mijn leerkracht Nederlands denkt daar anders over: Mama's willen "verwend" worden en houden ervan als hun kindje hun oren streelt met zo'n zelfgeschreven, stompzinnige tekst. Met de nadruk op kindJE. Want ze willen ook erg graag dat je klein blijft en nooit stopt met melige versjes maken.
Ik wil niet nog eens de meest gruwelijke ervaringen van mijn kindertijd herbeleven. Bij de gedachte alleen al begin ik hevig te transpiren en maakt een veel te bekende zenuwachtigheid zich van mij meester. Ik wil niet opnieuw door de grond zakken van schaamte. Niet nog eens een half uur in mijn kamer zitten, wachtend tot de roodheid uit mijn wangen wegtrekt. Niet nog eens een hoop onverdiende complimentjes ontvangen en een veel te kleine hoeveelheid geld in mijn hand gemoffeld krijgen.
Neen, neen, neen!

Beste mevrouw Nederlands: IK DOE HET NIET.

Ik haat bussen, muggenbeten, spinnen, vermoeidheid en de helft van mijn klasgenoten. Ik haat het eindeloze herhalen van mijn moeder. En het eindeloze gezaag. Ik haat het feit dat ze verwacht dat ik perfect ben. Ik haat het om steeds met alles en iedereen rekening te moeten houden en dat niemand zijn verantwoordelijkheden opneemt. Ik haat het om te wachten, ik haat mijn eigen ongeduldigheid.

Je ziet het: Stiekem zit ik vol haat.


En vol liefde, natuurlijk. Maar dat is nog veel stiekemer.