Ik ben weg. Tot over 14 dagen!

Dooie insecten voor het raam,  donderbeesten op mijn computerscherm, open ramen, teenslippers, slechte boeken (maar het maakt niets uit!), slechte weerberichten (maar ze hebben het toch fout!), ijsblokjes, uitslapen, blije mensen, weggevlogen vrienden (met het vliegtuig) en iedereen stinkt óf naar zweet óf naar deodorant (of beiden...)...
Het is ein-de-lijk zomer!

Verberg me,
Dichter,
achter je woorden.
-Lieve, mooie woorden-
Lieg me
een leven.
 
Een écht leven.
 
Maar ik ben zo bang
om alleen te zijn
En ik ben zo bang
voor de mensen
 
Een móói leven.
 
Wieg me
in je armen
van papier
en geloof me.
En laat me geloven.
 
Lieve, mooie Dichter,
Lieg.
En laat me geloven.

Dan heb je éíndelijk een regenjas en dan vergeet je hem bij je grootouders die je 2 keer per jaar ziet.

E.: "Er zit wel iets van een krul in mijn haar, maar het wil er gewoon niet úítkomen!"

Ze stapte het raam uit, het balkon op en zoog de warme lucht in haar longen, haar ogen gesloten. Ze voelde de oranje-rode gloed van de zonsondergang op haar oogleden en luisterde naar het geruis van de auto's. Ze plantte haar voeten in een bak zand en deed alsof het geluid afkomstig was van de zee. Zo. Daarvoor hoef je toch niet op vakantie?

Ik wil altijd gelijk krijgen, zeggen ze. Maar ik héb toch ook gewoon altijd gelijk...