Ik wéét het, het is ongelooflijk lelijk zo.
Maar ik heb dat vorige plaatje perongeluk weggesmeten (Ik weet het, dat is erg stom) en ik was toch aan verandering toe (En ik weet ook nog steeds NIETS van html. Ik kan alleen kleurtjes aanpassen...).
Dus ik zeg tegen mezelf dat dit vóórlópig is. Tenzij ik het leuk ga vinden.

Ik weet niet of het zo'n goed idee is om die suikerbonen met dat vreemde nasmaakje, die al ik-weet-niet-hoe-lang ("Tommy" is al minstens 2 jaar oud) in de kast liggen nog op te eten.
Maar het IS chocolade...
Moeilijk.

Taalstage (ok, taalstage is een groot woord, maar ik heb het niet uitgevonden...) in Namen...
Een knappe gids die erg snel sprak, maar dat maakte niets uit, sukkelen met je school-Frans om dan met z'n allen in lachen uit te barsten en mensen verdwaasd achter te laten, hulpeloze gebaren, tijd zat om te shoppen, een roos krijgen van een vriendelijke bloemist en hem dan kwijtraken (de bloem, niet de bloemist), een hoop leuke mensen, slapen op de bus (of toch bijna), ... Het was leuheuk!

Het toneel was erg stom. De hele zaal lag onder zijn stoel, maar ik kon er met de beste wil van de wereld niet mee lachen.
Máár! De zon schijnt, mijn boek is uit en één van de drie werkjes is al volledig afgerond. Ik ben weer gelukkig..

(En mijn cd-speler staat kei-luid, laat pap maar zagen..)

Ik voel me vreemd. Een beetje vakantieïg-maar-niet-heus, ofzo.
De lente is alweer een beetje verwaaid, maar ik doe alsof ik het niet merk. Ik moet nog een heel boek lezen (op 2 (nu nog 1,5) dagen tijd) en 3 werkjes maken, maar ik kan me er niet toe zetten. Ik heb zin om mijn cd-speler kei-luid te zetten, maar ik doe het niet, omdat mijn teergeliefde vader toch meteen komt klagen. Ik ben mijn cd-rom met 'Eternal Sunshine of the Spotless Minds' erop kwijt, en dat is stom, want het is een leuke film en hij staat niet op m'n pc. Ik heb een stijve nek en zware oogleden. En buikpijn. En ik ben niet ééns ongesteld.

Straks toneel, ik weet niet juist wat of waar of om hoe laat, maar ik hoop dat het meevalt. En dat ik ermee kan lachen. Want ik heb behoefte om te lachen.

Wat is het heerlijk lente!

(Het werd wel tijd, ook, he..)

Hoera! Mijn examen wiskunde is weer achter de rug. Het was weliswaar moeilijk dan het kerstexamen, maar nog steeds erg simpel. Ik vraag mij af waarom leerkrachten toch zo hardnekkig wiskunde na het weekend plaatsen, terwijl Frans en de combinatie GW/CW veel moeilijker zijn..
Verder heb ik mij vandaag afschuwelijk geergerd aan wiebelende mensen op (vooral) krakende stoelen, mijn eerste koffiering (zo heet dat toch?) gemaakt en tot nu toe nog veel te weinig geleerd voor mijn examen Frans dat erg moeilijk zal zijn.
Zo, daar bent u ook weer van op de hoogte. (Dit woord nog een echte lijf-log, zeg!)

Oh ja, en ik heb sinds kort ook nog een nieuwe muzikale afgod: Patrick Wolf.

BIJNA LENTE (Gabriel Smit)

Bijna lente, de vogels zoeken
naar zingen, de bomen naar
begin van groen, de dagen gaan
geluk van zonlicht vermoeden.

Soms denk ik: waarom? Maar
leven is blijkbaar altijd moeten
overwinnen van stilstand, behoeden
van al wat dreigt te vergaan.

Ook in mezelf. Weifelend sta ik
aan het raam, kijk onwennig naar de
knoppen in de pruimenboom en het gras,

vooral het gras. Het is even deemoedig
als vastberaden, even overvloedig
als voorzichtig. Ik wou dat ik zo was.

Een aantal dagen terug zag ik een kunstenaar. Een echte, échte kunstenaar. Ik weet het zeker. Hij droeg van die iets te grote, nonchalante kleren en een hoed. Een echte, grote kunstenaarshoed. En hij liep een beetje zwierig heen en weer en bleef om de paar stappen om mijn zijn meest melancholische blik in de verte te staren. En om na te denken, hoogstwaarschijnlijk. En hij had zo'n kistje bij zich. Een violenkistje, maar dan kleiner. Ik denk dat er een blokfluit inzat. Of een hoop papieren vol poetische aantekingen en kunstige krabbels. Toen we elkaar kruisten keek hij me aan met zo'n echte, diepzinnige kunstenaarsblik. Ik keek terug met mijn lacherige meisjesblik en liep dan verder, niet zonder nog een keer (met enige bewondering) om te kijken.

Ik weet wat ik later wil worden.

Als ik ziek ben lijkt het alsof ik mijn dromen gemakkelijker onthoud. Vreemd, eigenlijk.