Goh.
Het was vreemd, erg vreemd. Er ontbrak iets, iemand, Pel. Verdorie. Nooit gedacht dat het zo vreemd zou voelen. Het klopt gewoon niet. Al zo ongeveer mijn hele leven zit ik bij haar in de klas en was ze er altijd. Altijd. Ok, de speelplaats, weet ik veel wat nog meer. Maar het is anders. Onvolledig. Vreemd. Ik voelde me zo verschrikkelijk alleen de eerste uren (ook al waren er mensen die ik kende) dat ik wel kon huilen. Echt. Maar ok, het beterde wel, na de speeltijd (Goh, ik was blij dat ik haar zag, toen) en tijdens het hele kennismakingsritueel enzo. Maar het blijft anders... Ik mis haar toch, hoe vaak ik haar ook zal zien...