Euhm, ja..

Ik vind het echt heel lief en aandoenlijk dat jullie zo trouw blijven terugkeren naar hier, maar er komt echt niets meer hoor. Echt niet. En als er wel iets komt, zal dat onder een andere vorm zijn en zeker niet hier en zeker nog niet direct.

Bedankt om mijn verjaardag (bijna) te onthouden, trouwens (eigenlijk was het 22 februari)! Ik ben 17, nu, bijna volwassen, maar voel me nog steeds hetzelfde.

Als je, voor welke reden dan ook, nog iets aan me wil vertellen ofzo, doe dat dan via leeheen@gmail.com. Ik krijg graag mailtjes.

Het ga je goed enzo!

Toedels,
Leen.

Zo. Dat zit er weer op. Ik heb hoofdpijn, ben moe en toen ik een portie tiramisu wou gaan halen, was die helemaal op, maar nu hoeft het een heel jaar niet meer. Familiefeest, dus. Ik zeg het elk jaar en ik zal het waarschijnlijk elk komend jaar opnieuw zeggen: Ik haat het.

Maar de kaastaart was fantastisch.

Beter laat dan nooit

2006! Hoera!
Lekker rond, dat wel, maar ik vond 2005 toch mooier.
Verder wens ik jullie niets toe, je moet er zelf maar een fijn jaar van maken.

En wees eerlijk.

Ken je erg veel steden, woorden,
kleuren, beesten,
soorten thee?
Geloof jij nog in goden, geesten,
dromen, monsters,
ja of nee?

Hou je van het leven, dan?
Slaap je ’s nachts of overdag?
Droom je soms van anders, beter?
Denk je soms dat dat niet mag?

Weet je waar je heen moet lopen
als de wereld gaat vergaan?
Heb je iets om op te hopen?
Kun je op je handen staan?


(Zullen we overschakelen op één keer per maand dan?)

Nou ja. Niet dus.

Het is bijna nieuwjaar en ik broed weer op voornemens. Nee, dat is een leugen. Eigenlijk doe ik niet aan voornemens. Ik blijf in de stap dáárvoor vaststeken: Ik neem mij voor om voornemens te maken.

Kort maar Krach!tig!

Tragiek!
Oh-oh tragedie!
En de wereld
draait een rondje
om alwéér,
spreekwoordelijk,
zo'n miljoen keer
te vergaan.

En de winnaar
van de dag
springt een gaatje
in de lucht.

Maar niemand die het merkt.

Vanaf nu mét titels (voor de kleur)

Ik ga proberen regelmatig te posten. En met regelmatig bedoel ik ongeveer één keer per week. En dan alleen nog maar gedichten of verhaaltjes. Omdat ik er anders toch mee stop na een tijd en alleen maar klaag en onzin uitkraam. Misschien kan ik zo eindelijk wat discipline in mijn schrijven brengen. Let in deze post vooral op de woorden proberen en misschien.

HERFST

Ze is zacht
maar verraderlijk,
als een kat
of misschien een hommel.
En ze is groot,
om haar kan je niet heen.

Ze zaait verderf
maar zo verpakt
in kleuren en weelde,
dat je pas iets merkt
als alles is vergaan.

Ze gaat niet onopgemerkt voorbij,
vleit zich
met veel gewoel neer,
liefst daar waar stilte heerst,
en alles moet haar wijken.

Geen dier, geen mens, geen dichter
is veilig voor de Herfst.

Ik ben al helemaal gewend aan het schoolritme. Mijn klasgenoten zijn ok (maar niet echt schitterend), evenals mijn leerkrachten. Mijn hoofd doet nu al pijn en het huiswerk stapelt zich op. Maar ik moet zeggen, het voelt wel goed. Ik hou nog steeds niet van school, maar het geeft een goed gevoel om nog eens núttige dingen te doen na zo'n lange rustperiode. Om ergens mee bézig te zijn. Ik ga er ook meteen meer andere, onnodige dingen door doen. Ik zal waarschijnlijk heel snel van deze mening afstappen, maar voorlopig kan ik er maar van profiteren.

Mijn boekentas staat al klaar voor morgen, maar ik heb er geen zin in. Mijn favoriete (en enige leuke) klasgenote is definitief veranderd van klas en ik blijf dus min of meer in mijn eentje achter. Joepie! Er komen wel veel nieuwe mensen. Van sport-wetenschappen. En "die van Sport" hebben niet bepaald een goed imago. Hopelijk zijn vooroordelen zo onwaar als alle moraalridders ons willen laten blijken en komen er wat leuke (en liefst ook een klein beetje eenzame) mensen overlopen naar mijn richting. Help mij duimen.

Ik word met de dag zenuwachtiger. En banger. Nu al, ja, want er bestaat een redelijke kans dat ik in een verschrikkelijke klas terechtkom. Een klas waar ik niet thuishoor. Een samenraapsel van "De Overschotjes", zoals ik ze noem. Een klas vol mensen waarvan er geen één op dezelfde manier denkt als ik. Zelfs niet een klein beetje.
Het is vast de richting. Ja, het zal wel de richting zijn. Mijn klas vorig jaar was ook alles behalve ideaal, maar ik had tenminste nog één klasgenoot waarmee ik echt overweg kon (en niet alleen maar omdat het moest). Toen was er tenminste nog eentje die zich niet vrijwillig in een afgesloten hokje had gestopt en de school rondhuppelde met iets als "Gothic", "Snob", "Nerd", "Modetrutje" of "Rocker" over haar voorhoofd geschreven. De kans is gevaarlijk groot dat zij ergens anders terechtkomt.

Ik hoop dat ik over tien (eigenlijk negen) dagen hartelijk zal kunnen lachen om mijn eigen nervositeit, omdat het natuurlijk allemaal zonder reden was. Maar op dit moment ben ik bang.

Na ongeveer een jaar van losbandige haargroei, begrijp ik weer waarom ik zo'n grondige hekel heb aan kappers. Grmbll!

CocoRosie is fantastisch.

ZOMER!

Halve manen / halve woorden
halfweg zomer,
middernacht.
Zonder zeuren
zingen krekels, mensen
neurien slechts zacht.

Bovenaards en Onnatuurlijk
is de Prins
vanuit haar droom.
Hij komt, maar is wat moe
en traagjes,
want hitte maakt de paarden sloom.

Ja, vakantie he?

Ik huppel maar wat rond hier en daar en slaap veel (te veel). En ik heb vooral geen zin in Bloggen.

Ik hou van kleurpotloden.

En, belangrijker: De examens zijn gedaan! En, zélfs, het schooljaar (bijna)! Wahoo!

Het is ook altijd hetzelfde...
Zijn het examens, is het verschrikkelijk warm.
En wat voorspellen ze voor vrijdag, als alles achter de rug is? Juist ja, onweer.

Grmbll.

Kruip onder mijn huid
en graaf gaten
in mijn geweten.
Verdonker mijn ogen
en zoek naar Het Licht.

Geloof
in mijn dromen
Bezweer
al mijn duivels
en slaap
op dat ene plekje
onder mijn maag.

Raak me
Kerf
je woorden in mijn lijf
en schreeuw
vertrouwen
in mijn longen.

Herleef me!
En doe een dansje
op mijn hart.

Ik heb een nieuwe Hobby: Vogels tekenen!





Examens? Wie denkt er nog aan examens als hij vogels kan tekenen...

Ik voel me eigenlijk een beetje schuldig, omdat ik de hele dag bijna niets gedaan heb, terwijl ik morgen een examen Frans moet afleggen. Ik zou schaamtevol in een hoekje moeten kruipen! Met mijn boeken op mijn schoot en wasknijpers op mijn oogleden, zodat mijn ogen niet dichtvallen. En dan de hele avond voortleren, als straf.

Maar dat doe ik natuurlijk niet.

Ach-ach, wat is het leven toch hard...