Het gevoel dat ik toen had. Ogen stijf dichtgeknepen om maar niet te hoeven zien hoe de mensen keken. Me bewust van elk deeltje van mijn lichaam, elke vierkante millimeter huid. Ik forceerde een glimlach, zoals afgesproken en voelde de zenuwen razendsnel door mijn lichaam vloeien. Begeleid door mijn hartslag die zo luid in mijn oren bonkte, dat ik er zeker van was dat de toeschouwers hem ook hoorden. Ik voelde haar voet tegen mijn voet en wist dat zij zich net zo voelde als ik. Dat als we recht zouden komen en grandioos mislukken, dat we dan sámen zouden mislukken. Dat we samen applaus zouden ontvangen indien het ons wel lukte en dat we samen opgelucht en uitgeput naar buiten zouden strompelen als alles gedaan was. En dat we samen zouden lachen om onze eventuele mislukking, want dat was natuurlijk niet erg omdat we wisten dat we het wel konden. Samen.