Maar ik beséf toch ook dat ik gelukkig ben. En was jij dat niet dan? Gelukkig. Doe nu niet alsof... Alsof. En, verdorie, ik hoef je praatjes niet. Hoe goed ik het wel heb. Hoe slecht het toen wel was. In jouw tijd. Maar het is nu MIJN tijd. En ík wil er iets van maken. Ik doe er iets aan. En ik zal later niet klagen dat het nu toch veel beter is dan vroeger. Want dat zal niet zo zijn. Ik besef het wel. Dat ik gelukkig ben. Denk ik.