Kijk in mijn ogen. Zie je de tranen? Ze zijn om jou. Kijk naar mijn handen. De vlekken op mijn huid. En de onzichtbare meskerven. Je beloofde me dat het nooit voorbij zou gaan. Dat er geen einde aan zou komen. Ik geloofde het. Ik vertrouwde je.
Kijk in mijn ogen. Zie je de pijn? De opengehaalde wonden. De korstjes weggepulkt. Het is zo lang geleden. Dacht je dat ik vergeten was? De schijnbaar uitgedoofde littekens branden nog steeds achter mijn pupillen, onder mijn huid. Ik wil dat je het weet. Dat je dezelfde pijn voelt. Dag na dag. Uur na uur.
Ik wil dat het brandt.

Kijk me aan. Kijk in mijn ogen. Huil mijn tranen. Ik wil dat het pijn doet. Ik wil dat je brandt. Hier is niemand om je troosten, niemand die je zal horen. Behalve ik. Maar ik zal je niet bevrijden. Ik zal je dezelfde pijn laten voelen die ik al zo lang voel. Brand! Ik proef de zoetheid van je lijden. Brand! Ik voel je groeiende angst, hoor je wegstervende schreeuwen. Brand!

En, Schat, Lieveling, vergeet niet dat ik altijd van je zal houden.