Ik voel me vreemd. Een beetje vakantieïg-maar-niet-heus, ofzo.
De lente is alweer een beetje verwaaid, maar ik doe alsof ik het niet merk. Ik moet nog een heel boek lezen (op 2 (nu nog 1,5) dagen tijd) en 3 werkjes maken, maar ik kan me er niet toe zetten. Ik heb zin om mijn cd-speler kei-luid te zetten, maar ik doe het niet, omdat mijn teergeliefde vader toch meteen komt klagen. Ik ben mijn cd-rom met 'Eternal Sunshine of the Spotless Minds' erop kwijt, en dat is stom, want het is een leuke film en hij staat niet op m'n pc. Ik heb een stijve nek en zware oogleden. En buikpijn. En ik ben niet ééns ongesteld.

Straks toneel, ik weet niet juist wat of waar of om hoe laat, maar ik hoop dat het meevalt. En dat ik ermee kan lachen. Want ik heb behoefte om te lachen.