Een aantal dagen terug zag ik een kunstenaar. Een echte, échte kunstenaar. Ik weet het zeker. Hij droeg van die iets te grote, nonchalante kleren en een hoed. Een echte, grote kunstenaarshoed. En hij liep een beetje zwierig heen en weer en bleef om de paar stappen om mijn zijn meest melancholische blik in de verte te staren. En om na te denken, hoogstwaarschijnlijk. En hij had zo'n kistje bij zich. Een violenkistje, maar dan kleiner. Ik denk dat er een blokfluit inzat. Of een hoop papieren vol poetische aantekingen en kunstige krabbels. Toen we elkaar kruisten keek hij me aan met zo'n echte, diepzinnige kunstenaarsblik. Ik keek terug met mijn lacherige meisjesblik en liep dan verder, niet zonder nog een keer (met enige bewondering) om te kijken.

Ik weet wat ik later wil worden.