Ik was zó opgelucht na de lagere school, nóóit meer brieven schrijven voor moeder- en vaderdag (en nieuwjaar!). En vooral: Die brieven nooit meer voorlezen.
Ik vind moeder- en vaderdag sowieso al ongelooflijk stomme "feest"dagen en ik vond het verschrikkelijk om mijn zelfgemaakte versje dat bol stond van cliché's en meligheid voor te lezen. Meestal gaf ik het gewoon af, de lippen stijf op elkaar geklemd, en vluchtte dan naar mijn kamer, waar het veilig was. Want mama had ook nog de nare gewoonte om mijn versjes luidop te lezen. Ik wist zelf wel wat voor onzin ik geschreven had en en hoefde daar niet nog eens mee geconfronteerd te worden. Kippevel kreeg ik dan. En een vreemd samentrekkend gevoel in mijn maag.

Deze zondag is het weer zover: moederdag. Ik weet het wel, maar ik trek me er niets van aan. Mijn leerkracht Nederlands denkt daar anders over: Mama's willen "verwend" worden en houden ervan als hun kindje hun oren streelt met zo'n zelfgeschreven, stompzinnige tekst. Met de nadruk op kindJE. Want ze willen ook erg graag dat je klein blijft en nooit stopt met melige versjes maken.
Ik wil niet nog eens de meest gruwelijke ervaringen van mijn kindertijd herbeleven. Bij de gedachte alleen al begin ik hevig te transpiren en maakt een veel te bekende zenuwachtigheid zich van mij meester. Ik wil niet opnieuw door de grond zakken van schaamte. Niet nog eens een half uur in mijn kamer zitten, wachtend tot de roodheid uit mijn wangen wegtrekt. Niet nog eens een hoop onverdiende complimentjes ontvangen en een veel te kleine hoeveelheid geld in mijn hand gemoffeld krijgen.
Neen, neen, neen!

Beste mevrouw Nederlands: IK DOE HET NIET.